ਇਹ ਦੁਨੀਆ ਅਸੀਂ ਕਰਨ ਆਬਾਦ ਨਿਕਲੇ
ਮਗਰ ਹੋਕੇ ਦੁਨੀਆ ’ਚੋਂ ਬਰਬਾਦ ਨਿਕਲੇ
ਮੁਹੱਬਤ ’ਚ ਮਰ ਜਾਵਾਂ ਪਰ ਮੇਰੇ ਲਬ ’ਚੋਂ
ਨਾ ਹੀ ਆਹ ਨਿਕਲੇ , ਨਾ ਫ਼ਰਿਆਦ ਨਿਕਲੇ
ਮਚਲਦੀ ਹੈ ਰਹਿ ਰਹਿ ਕੇ ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਤਮੰਨਾ
ਕਿਵੇਂ ਮੇਰੇ ਗੁਲਸ਼ਨ ’ਚੋਂ ਸਈਆਦ ਨਿਕਲੇ
ਰਿਹੈ ਜਿਸਮ ਦੀ ਕੈਦ ਵਿੱਚ ਉਮਰ ਭਰ ਦਿਲ!
ਮਗਰ ਫ਼ਿਰ ਭੀ ਆਜ਼ਾਦ ਅਰਮਾਨ ਨਿਕਲੇ
ਮਿਰਾ ਕਤਲ ਹੋਣਾ ਸੀ ਆਖ਼ੀਰ ਹੋਇਆ
ਮਿਰੇ ਹਮਸਫ਼ਰ ਯਾਰ ਗੱਦਾਰ ਨਿਕਲੇ
ਗਏ ਹੱਸਦੇ ਬਜ਼ਮ ’ਚੋਂ ਰਿੰਦ ਅਕਸਰ
ਅਸੀਂ ਆਪਣਾ ਦਿਲ ਲੈ ਕੇ ਨਾਸਾਦ ਨਿਕਲੇ
ਨਿਕਲ ਨ ਸਕੀ ਜ਼ਹਿਨ ’ਚੋਂ ਤੇਰੀ ਸੂਰਤ
ਨਾ ਹੀ ਮਿਰੇ ਦਿਲ ’ਚੋਂ ਤੇਰੀ ਯਾਦ ਨਿਕਲੀ
ਜਿੰਨਾ ਨੂੰ ਮੈਂ ਸ਼ਾਗਿਰਦ ਆਪਣਾ ਬਣਾਇਆ
ਉਹ ਸ਼ਾਗਿਰਦ ਮੇਰੇ ਵੀ ਉਸਤਾਦ ਨਿਕਲੇ
ਹਿਤੈਸ਼ੀ ਨਹੀ ਕਰ ਸਕੇ ਕੋਈ ਚਾਰਾ
ਵਿਰੋਧੀ ਮੇਰੀ ਕਰਨ ਇਮਦਾਦ ਨਿਕਲੇ
ਗ਼ਮਾਂ ਦੀ ਕਹਾਣੀ ਸੁਣਵੇ ਜੇ ਕੋਈ
ਕਹਾਣੀ ਓਹ ਮੇਰੀ ਰੂਦਾਦ ਨਿਕਲੇ
ਉਹ ਕੀ ਸ਼ਿਅਰ ਹੋਇਆ? ਜੇ ਸੁਣ ਕੇ ਐ ਦੀਪਕ
ਦਿਲਾਂ ’ਚੋਂ ਨਾ ਬੇ-ਸਾਖ਼ਤਾ ਦਾਦ ਨਿਕਲੇ
ਰੂਦਾਦ: ਹਾਲਤ ਦਾ ਬਿਆਨ
ਬੇ-ਸਾਖ਼ਤਾ: ਸੁਭਾਵਿਕ
No comments:
Post a Comment